Hieronder vertel ik wat meer over mijn eigen levensloop en mijn waarden.

Ik gebruik vaak de zin ‘het is achteruit te doen om vooruit te komen’. Er is naar mijn mening geen echte achteruit. De ‘achteruit, je eigen geschiedenis’ zit nu ook nog in jou. Je draagt je verleden vandaag de dag mee, ik ook.

Je eigen levenslijn terugkijken, op onderzoek gaan naar je patronen en mechanismen is naar mijn mening belangrijk. Die lijn aankijken, doorvoelen en van daaruit keuzes maken in wat je er mee doet, helpen je om je te brengen naar wie je authentiek bent!

In coachtrajecten vertrek ik daarom vaak met de levensloop van coachees. Ieder heeft zijn of haar levensthema’s en patronen. Iedereen maakt keuzes– bewust of onbewust. Er zijn enorm veel variaties. Ik vind het inmiddels een kracht om je eigen kwetsbaarheid te laten zien. Ik weet dat dat moed vergt.

Hieronder deel ik daarom elementen uit mijn eigen leven. De eenvoudige overzichtstekening symboliseert mijn eigen levensloop. Niet tot in detail, dat deel ik als je dat wilt in een persoonlijk gesprek of klikgesprek voorafgaand aan een eventueel traject.

Ik ben een vadersdochter. Vechten, doorgaan, verantwoordelijkheid nemen en kracht heeft mij veel gebracht in mijn leven, niet opgeven maar doorgaan. Studies afmaken, hard werken, veel uren, extra klussen doen, een goede baan, mijn kinderen. Maar het heeft ook veel gekost, mijn gezondheid, onrust, verdriet, onmacht en een tijd niet kunnen voelen.

Ik ben op de wereld gekomen als een vechtertje. Al vroeg in mijn jeugd werd ik geconfronteerd met het plotselinge overlijden van mijn moeder. Daaruit is een soort overlevingsdrang voortgekomen die mij in mijn verdere leven heel veel heeft gebracht. Aan de positieve kant van dit mechanisme zit ook een schaduwzijde. Op een gegeven moment liep ik mezelf voorbij. Ik ‘mocht’ mezelf niet ziekmelden, sloot mijn gevoel af en kwam ik terecht in een burn-out via een hernia - want dat was het, zag ik pas later in. Ik stopte pas toen ik letterlijk niet meer kon lopen, hoe hard ik ook werkte. Mijn lijf weigerde om nog langer naar de commando's van mijn hoofd te luisteren. Mijn driver - mijn hoofd - had het niet meer voor het zeggen.

De les ‘je lichaam weet wat je hoofd vergeet’ ken ik dus uit ervaring. Ik kon niet meer vooruit lopen, alleen kleine pasjes achteruit. Hoe ironisch. Letterlijk en figuurlijk terug naar de basis, mijn basis. Het heeft mij veel tijd, geduld, vertragen, moed om hulp te vragen en moeite gekost om deze patronen in mijn leven bij te sturen en om te zetten in iets goeds.

Inmiddels loop ik al zeker 5 jaar weer zonder problemen en koester dat gevoel nog elke dag. Mijn coachingspraktijk is een van de goede dingen die hieruit is ontstaan.

De holistische kijk op trajecten vind ik heel belangrijk. Alleen op je kennis en ‘hoofd’ red je het niet, weet ik uit ervaring. Je hebt je fysieke lichaam nodig en je gevoel om zo ook op je eigen plek te komen in het leven. Een plek waar jij kunt zijn wie je bent en werkt en leeft vanuit jouw missie.

In mijn praktijk zie ik veel mensen worstelen met vergelijkbare of ander soort patronen: altijd doorgaan, sterk zijn, het idee hebben dat je nooit goed genoeg bent, de overtuiging hebben dat jij verantwoordelijk bent voor het slagen van iets, niet meer kunnen voelen van je emoties of je lichaam. Maar ik zie ook coachees die zichzelf wegcijferen voor anderen, er kost wat kost bij willen horen, zichtbaar willen zijn maar niet gezien worden. Hun baan op de eerste plaats zetten en daar hun identiteit aan ophangen. Dat kende ik ook.

In mijn werk zie ik ook rouw. Dat is niet altijd verbonden aan de dood, maar bijvoorbeeld ook aan het verlies van een belangrijk project of baan, of de pijn van gemiste kansen of iets wat er vroeger niet was. Baanverlies ken ik ook. Het is dan ook niet vreemd dat coachees die in een baantransitie zitten regelmatig bij mij aankloppen. Ik weet hoe het kan voelen en hoe je naar een duurzame invulling van je werkende leven kunt komen. Het is nooit een ‘quick fix’ zeg ik in de intakegesprekken: achteruit kijken is nodig om duurzaam vooruit te komen.

‘Vertragen is versnellen’ is een zin die ik vaak gebruik in trajecten. Ik weet uit eigen ervaring hoe ontzettend dat moeilijk kan zijn. Je wilt weg van wat niet goed voelt of je niet wilt of kunt voelen.
Laatste 5 jaar heb ik leren vertragen en weet dat kwetsbaarheid een hele sterke kracht is. Nu ik in mijn eigen coachingspraktijk op mijn plek ben, ben ik meer in balans dan ooit. Het was een hele reis om daar te komen. De reis is nooit afgelopen weet ik en dat is prima. Ik voel mij een rijk en verrijkt mens die nu vanuit rust kan werken en daardoor veel meer kan betekenen voor de ander en mezelf. Ik ben dankbaar voor gezin waar ik geboren ben en mijn eigen gezin waar ik deel van uitmaak.

Een coach of trainer moet bij je passen, of het nu om een individueel traject gaat of om een opleiding, workshop of teamcoaching voor een organisatie. Daarom wil ik hier wat meer vertellen over mijn vertrekpunt en de waarden van waaruit ik werk.

Alles begint voor mij met het scherp zien van de ander. Het vuur in je ogen weer te zien branden, daar gaat het mij om (vandaar mijn logo en bedrijfsnaam; ‘ignis’ is ‘vuur’ in het Latijn). Voor mij betekent dat eerst je doelen helder krijgen, vervolgens jou helpen bij het opdoen van meer zelfinzicht en daarna samen de stap zetten naar verdere ontwikkeling. Dat is waar ik voor sta en voor ga.

Mijn werk doe ik vanuit een sterke behoefte om mezelf te mogen zijn, authenticiteit dus. Daarbij ga ik aan de slag met mensen vanuit autonomie en echte verbinding, waarbij ik creativiteit en integriteit hoog in het vaandel heb staan.

Kom langs bij Ignea!